Nie robią już ich jak David Lynch

W odcinku pilotażowym Twin Peaks David Lynch po mistrzowsku oddaje przyziemne rytmy codziennego życia w szkole średniej. Dziewczyna zakrada papierosa, chłopiec zostaje wezwany do biura dyrektora, a nauczycielka bierze udział. Scena zmienia się nagle, gdy policjant wchodzi do klasy i szepcze do nauczyciela. Krzyczenie przebija powietrze i przez okno uczeń biegnie przez dziedziniec. Nauczyciel stara się powstrzymać łzy, sygnalizując zbliżające się ogłoszenie. Aparat Lyncha koncentruje się na pustym siedzeniu, gdy dwóch uczniów wymienia wiedząc spojrzenie, zdając sobie sprawę, że ich przyjaciółka Laura Palmer nie żyje.

Praca Lyncha jest znana ze skrupulatnej uwagi na detale na poziomie powierzchni, ale zawsze zagłębia się w głębiej, odkrywając niepokojące podkładki, które leżą poniżej. Ta scena z Twin Peaks zawiera tematyczną esencję jego kariery, łącząc zwykłe z niezwykłym. Jest to jednak tylko jeden z wielu kultowych momentów w obszernej pracy Lyncha trwającej ponad cztery dekady. Każdy fan może mieć innego ulubieńca, odzwierciedlając różnorodne urok jego pojedynczego głosu.

Termin „Lynchian” stał się synonimem niepokojącej, podobnej do snu jakości, która jest sprzeczna z łatwą kategoryzacją. Jest to świadectwo wyjątkowego wkładu Lyncha w kino i telewizji, podobnie jak „Kafkaesque” opisuje szersze, dezorientujące doświadczenie. Trudność w przyjęciu jego odejścia polega na utraty tak charakterystycznego artysty, którego praca rezonuje inaczej z każdym widzem.

Dla początkujących entuzjastów filmu oglądanie Eraserhead było rytuałem przejścia. Kilkadziesiąt lat później ten sam rytuał został przekazany następnemu pokoleniu, gdy nastoletni syn Lyncha i jego dziewczyna niezależnie zaczęli oglądać bliźne szczyty , osiągając epokę Windom Earle w sezonie 2.

Praca Lyncha ma ponadczasową jakość, często mieszając dziwne z nostalgicznym. W Twin Peaks: The Return (2017) zaprojektował sypialnię dla młodej postaci, która wróciła do 1956 roku, wraz z kowbojskimi ozdobami, odzwierciedlającymi jego dzieciństwo. Jednak to nostalgiczne otoczenie jest zestawione z surrealistycznym, dystopijnym światem z klonami i gwałtownymi alter ego.

Pomimo hollywoodzkiego trendu ożywienia nostalgicznej treści, podejście Lyncha w powrocie nie było konwencjonalne. Celowo unikał przywracania kluczowych postaci z oryginalnej serii, pozostając wiernym swoim nielynchian. Kiedy Lynch przestrzegał hollywoodzkich norm, podobnie jak w przypadku Dune , wynik był wyjątkową mieszanką jego charakterystycznego stylu i epickiej narracji filmu, wraz z dziwnymi obrazami, takimi jak dojenia kota/szczura.

Filmy Lyncha często zawierają nawiedzające piękno, jak widać u słonia , który, choć bliski głównego nurtu, pozostaje głęboko poruszający się i ustawiony w niepokojąco prawdziwy kontekst historyczny. Ta mieszanka piękna i niepokoju jest kwintesencyjnie „lynchian”.

Próba podzielenia pracy Lyncha w gatunki lub tropy jest daremna, ale jego filmy są natychmiast rozpoznawalne. Jego fascynacja światem pod naszym własnym, często ujawnianym przez dosłowne lub metaforyczne zasłony, jest powtarzającym się tematem. Niebieski aksamit to jest to przykład, z jego noir spiskiem na tle Americana z połowy wieku, ujawniając ciemniejszy, surrealistyczny podbrzusza.

Wpływ Lyncha rozciąga się na nową generację filmowców. Od Jane Schoenbrun's Widziałem telewizora , inspirowane Twin Peaks , po The Lobster Yorgos Lanthimos, który analizuje normy społeczne, wpływ „linczian” jest widoczny. Inne godne uwagi prace to The Lighthouse Roberta Eggersa, Midsommar Ari Aster, Davida Roberta Mitchella, a także pod Silver Lake , Saltburn Saltburn Fennella, Hohages Richarda Kelly'ego, miłość Rose Glassa leży krwawienie , a nawet Quentinin Tarantino. Wczesne filmy Denisa Villeneuve, takie jak wrog i Maelstrom, również noszą znak nieziemskiego stylu Lyncha.

David Lynch może nie być ulubionym filmowcem wszystkich, ale jego wpływ na kino jest niezaprzeczalny. Jako artysta, który wypełnił lukę między przeszłością a przyszłością, jego dziedzictwo leży w elementach „linchian”, które nadal inspirują i rzucają wyzwanie filmowcom dzisiaj i jutro.