Hindi na nila ginagawa si David Lynch

Sa pilot episode ng Twin Peaks , mahusay na kinukuha ni David Lynch ang mga mundong ritmo ng pang -araw -araw na buhay sa isang setting ng high school. Ang isang batang babae ay sumisigaw ng isang sigarilyo, ang isang batang lalaki ay tinawag sa tanggapan ng punong -guro, at ang isang guro ay dumalo. Biglang lumipat ang eksena nang pumasok ang isang opisyal ng pulisya sa silid -aralan at bumubulong sa guro. Ang isang hiyawan ay tumusok sa hangin, at sa pamamagitan ng bintana, ang isang mag -aaral ay nakikita na tumatakbo sa buong patyo. Ang guro ay nagpupumilit na pigilan ang luha, na nag -sign ng isang paparating na anunsyo. Pagkatapos ay nakatuon ang camera ni Lynch sa isang walang laman na upuan, dahil ang dalawang mag -aaral ay nagpapalitan ng isang alam na sulyap, na napagtanto ang kanilang kaibigan na si Laura Palmer ay patay.

Ang gawain ni Lynch ay bantog sa masusing pansin nito sa mga detalye ng antas ng ibabaw, subalit palagi siyang humihiling ng mas malalim, na tinuklasan ang hindi nakakagulat na mga undercurrents na nasa ilalim. Ang eksenang ito mula sa Twin Peaks ay sumasaklaw sa pampakay na kakanyahan ng kanyang karera, na pinaghalo ang karaniwan sa pambihirang. Gayunpaman, ito ay isa lamang sa maraming mga iconic na sandali sa malawak na katawan ng trabaho ni Lynch na sumasaklaw sa loob ng apat na dekada. Ang bawat tagahanga ay maaaring magkaroon ng ibang paborito, na sumasalamin sa magkakaibang apela ng kanyang nag -iisang tinig.

Ang salitang "Lynchian" ay naging magkasingkahulugan sa isang hindi mapakali, tulad ng pangarap na kalidad na tumututol sa madaling pag-uuri. Ito ay isang testamento sa natatanging kontribusyon ni Lynch sa sinehan at telebisyon, tulad ng "Kafkaesque" ay naglalarawan ng isang mas malawak, nakakabagabag na karanasan. Ang kahirapan sa pagtanggap ng kanyang pagpasa ay namamalagi sa pagkawala ng tulad ng isang natatanging artist na ang trabaho ay naiiba sa bawat manonood.

Para sa mga taong mahilig sa pelikula, ang panonood ng Eraserhead ay isang ritwal ng pagpasa. Pagkalipas ng mga dekada, ang parehong ritwal ay naipasa sa susunod na henerasyon, dahil ang binatilyo na anak ni Lynch at ang kanyang kasintahan ay nakapag-iisa na nagsimulang mag-binge-watching twin peaks , na umaabot sa panahon ng Windom Earle ng Season 2.

Ang gawain ni Lynch ay may walang katapusang kalidad, madalas na pinaghalo ang kakaiba sa nostalhik. Sa Twin Peaks: The Return (2017), dinisenyo niya ang isang silid -tulugan para sa isang batang karakter na bumalik noong 1956, kumpleto sa mga trimmings ng koboy, na sumasalamin sa kanyang sariling pagkabata. Gayunpaman, ang setting na ito ng nostalhik ay naka -juxtaposed na may isang surreal, dystopian mundo na nagtatampok ng mga clone at marahas na pagbabago ng egos.

Sa kabila ng kalakaran ng Hollywood ng muling pagbuhay ng nostalhik na nilalaman, ang diskarte ni Lynch sa pagbabalik ay walang anuman kundi maginoo. Sinadya niyang iwasan ang pagbabalik ng mga pangunahing character mula sa orihinal na serye, na manatiling tapat sa kanyang un-Lynchian ethos. Kapag sumunod si Lynch sa mga pamantayan sa Hollywood, tulad ng Dune , ang resulta ay isang natatanging timpla ng kanyang istilo ng lagda at ang epikong salaysay ng pelikula, kumpleto sa kakaibang imahinasyon tulad ng isang cat/rat milking machine.

Ang mga pelikula ni Lynch ay madalas na naglalaman ng isang nakakaaliw na kagandahan, tulad ng nakikita sa elepante na tao , na, habang malapit sa pangunahing apela, ay nananatiling malalim na gumagalaw at nakalagay sa isang nakakagambalang tunay na konteksto ng kasaysayan. Ang timpla ng kagandahan at pagkabalisa na ito ay quintessentially "Lynchian."

Ang pagtatangka upang maiuri ang gawain ni Lynch sa mga genre o tropes ay walang saysay, gayunpaman ang kanyang mga pelikula ay agad na nakikilala. Ang kanyang kamangha -manghang sa mundo sa ilalim ng ating sarili, na madalas na isiniwalat sa pamamagitan ng literal o metaphorical na mga kurtina, ay isang paulit -ulit na tema. Ipinakikita ito ng Blue Velvet , kasama ang plot na tulad ng noir na ito laban sa isang likuran ng kalagitnaan ng siglo na Americana, na naghahayag ng isang mas madidilim, surreal underbelly.

Ang impluwensya ni Lynch ay umaabot sa isang bagong henerasyon ng mga gumagawa ng pelikula. Mula sa Jane Schoenbrun's nakita ko ang TV Glow , na inspirasyon ng Twin Peaks , hanggang sa The Lobster ng Yorgos Lanthimos, na sinusuri ang mga pamantayan sa lipunan, ang impluwensya ng "Lynchian" ay maliwanag. Ang iba pang mga kilalang gawa ay kinabibilangan ng Robert Eggers ' The Lighthouse , Ari Aster's Midsommar , David Robert Mitchell's IT Follows at sa ilalim ng Silver Lake , Emerald Fennell's Saltburn , Richard Kelly's Donnie Darko , Rose Glass's Love Lyes Bleeding , at maging ang Quentin Tarantino's Homages. Ang mga unang pelikula ni Denis Villeneuve tulad ng kaaway at Maelstrom ay nagdadala din ng marka ng istilo ng ibang buhay ni Lynch.

Si David Lynch ay maaaring hindi ang paboritong filmmaker ng lahat, ngunit ang kanyang epekto sa sinehan ay hindi maikakaila. Bilang isang artista na nag -bridged ng agwat sa pagitan ng nakaraan at hinaharap, ang kanyang pamana ay nasa mga elemento ng "Lynchian" na patuloy na nagbibigay inspirasyon at hamon ang mga gumagawa ng pelikula ngayon at bukas.