Hoe de gevecht van Doom evolueert naast moderne metalmuziek

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. Een enkele noot van elke doom -soundtrack roept onmiddellijk de demonische beelden en helse esthetiek van de serie op, die doet denken aan een Iron Maiden -concert. Deze symbiotische relatie tussen de gameplay van Doom en de diverse subgenres van Metal heeft gedurende drie decennia overspannen, van de invloed van Thrash Metal op het originele spel tot de metalcore-geïnfuseerde soundscape van Doom: The Dark Ages .

De origineel uit 1993 trok zwaar uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 metalen reuzen zoals Pantera en Alice in Chains, een duidelijke invloed in sporen zoals "Untitled" (E3M1: Hell Keep), echo van Pantera's "Mouth of War". De algehele soundtrack omarmde de energie van Thrash Metal, die doet denken aan Metallica en Anthrax, die spelers door Mars 'gangen stuwt met een hectisch tempo dat de meedogenloze gitaarsolo's van thrash -legendes weerspiegelt. De tijdloze score van Bobby Prince vormt perfect een aanvulling op het iconische gunplay van de game.

Deze synergie ging meer dan tien jaar door tot de release van Doom 3 in 2004. Deze overlevingshorror-geïnspireerde aflevering, terwijl hij experimenteerde met een langzamer tempo en een controversiële zaklampmechaniek (later verwijderd), vereiste een nieuwe sonische richting. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerde Chris Vrenna (voorheen van negen inch nagels) en Clint Walsh uiteindelijk de soundtrack, die inspiratie haalde uit het sfeervolle en complexe geluid van Tool. Het hoofdthema van Doom 3kan gemakkelijk een tool B-side zijn, de onconventionele tijdshandtekeningen die perfect overeenkomen met de horror-geïnfuseerde sci-fi-setting van de game.

Ondanks het commerciële succes van Doom 3 , worden de overlevingshorrorelementen nu gezien als een uitbijter in de serie. Deze verschuiving weerspiegelde de evolutie van de metalen scene in de vroege jaren 2000, een periode van experimenten na de nu-metal boom. Terwijl andere invloeden hadden kunnen worden onderzocht, bleek de op tools geïnspireerde richting opmerkelijk effectief, waardoor een verontrustende maar passende soundtrack ontstond.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm, waarbij de hoge octaanenergie van de serie opnieuw werd gembraceerd. De baanbrekende score van Mick Gordon, een door Djent doordrenkt meesterwerk, perfect gesynchroniseerd met het hectische gunplay. De intensiteit van de soundtrack, gelaagd met sub-bas en witte ruis, is aantoonbaar nog meer gevierd dan het origineel.

• Doom Eternal (2020), terwijl Gordons onmiskenbare stijl met productiecomplexiteiten werd vertoond, wat resulteerde in een soundtrack met minder van zijn directe betrokkenheid. Het leunend in metalcore weerspiegelt het de dominantie van het genre in de late jaren 2010 en begin 2020 en weerspiegelt het gelijktijdige werk van Gordon met Bring Me the Horizon and Architects. Het resultaat, hoewel nog steeds zwaar, is iets minder rauw dan zijn voorganger, met weerspiegeling van Eternal *s gameplay -toevoegingen van platform- en puzzelelementen.

Persoonlijk blijft Doom 2016 mijn favoriet, die de voorkeur geeft aan de ruwe energie boven Eternal 's meer verfijnde aanpak. Deze voorkeur weerspiegelt mijn voorliefde voor het album van Architects 2016 Al onze goden hebben ons verlaten . Eeuwig, hoewel uitstekend en innovatief, komt niet helemaal overeen met dezelfde impact.

• DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. De verschuiving van de gameplay naar langzamere, meer opzettelijke gevechten, met mechs en mythologische wezens, vereist een soundtrack die de zwaarte in evenwicht houdt met behendigheid. Componisten die de beweging afmaken lijken inspiratie te halen uit zowel klassieke als moderne metal, waardoor een geluid ontstaat dat de unieke mechanica van de game aanvult. De tentoongestelde gameplay duidt op invloeden van bands zoals geslagen los, terwijl tegelijkertijd de thrash -elementen van de originele doom *echoën.

De gameplay van de Dark Ages breidt zich uit op het gevecht van het origineel op basis van de corridor en voegt een face-first, agressieve stijl toe. Dit weerspiegelt de evolutie van metaal, met experimenten en cross-genre-invloeden worden steeds gangbaarder. Het ontwerp van de game, die mechs en mythologische wezens omvat, weerspiegelt deze bredere evolutie, in navolging van het experiment dat wordt gezien in moderne metalbanden zoals brengen me de horizon en klopt los.

De combinatie van intense gunplay en een dynamische soundtrack belooft een opwindende nieuwe inzending in de Doom -franchise. Hoewel alleen een glimp is onthuld, DOOM: The Dark Ages heeft het potentieel om een ​​spannende ervaring te bieden, en mogelijk zelfs een nieuw favoriet metalalbum. De verwachting is voelbaar.