Paano umuusbong ang labanan ng Doom sa tabi ng modernong musika ng metal

Ang matatag na pamana ng Doom ay hindi maihahambing na naka -link sa ebolusyon ng musika ng metal. Ang isang solong tala mula sa anumang soundtrack ng tadhana ay agad na pinupukaw ang imaheng demonyo ng serye at infernal aesthetic, na nakapagpapaalaala sa isang konsiyerto ng Iron Maiden. Ang simbolo na relasyon sa pagitan ng gameplay ng Doom at ang magkakaibang mga subgenres ng Metal ay nag-span sa loob ng tatlong dekada, mula sa impluwensya ng Thrash Metal sa orihinal na laro hanggang sa metalcore-infused soundscape ng Doom: The Dark Ages .

Ang orihinal na 1993 ay iginuhit nang labis mula sa huli ng 80s at unang bahagi ng 90s na mga higanteng metal tulad ng Pantera at Alice sa mga kadena, isang malinaw na impluwensya sa mga track tulad ng "Untitled" (E3M1: Hell Keep), echoing Pantera's "Mouth of War." Ang pangkalahatang soundtrack ay yumakap sa enerhiya ng thrash metal, na nakapagpapaalaala sa Metallica at Anthrax, na nagtutulak ng mga manlalaro sa pamamagitan ng mga corridors ng Mars na may isang frenetic na bilis na sumasalamin sa walang tigil na gitara solos ng mga alamat ng thrash. Ang walang katapusang marka ni Bobby Prince ay perpektong umaakma sa iconic na gunplay ng laro.

Ang synergy na ito ay nagpatuloy sa loob ng higit sa isang dekada hanggang sa 2004 na paglabas ng Doom 3 . Ang pag-install na nakakatakot na nakakatakot-inspirasyon na ito, habang ang pag-eksperimento sa isang mas mabagal na tulin ng lakad at isang kontrobersyal na mekaniko ng flashlight (kalaunan ay tinanggal), kinakailangan ng isang bagong direksyon ng sonik. Habang ang pagkakasangkot ni Trent Reznor ay una nang isinasaalang -alang, si Chris Vrenna (dating ng Nine Inch Nails) at si Clint Walsh sa huli ay binubuo ang soundtrack, pagguhit ng inspirasyon mula sa atmospheric at kumplikadong tunog ng Tool. Ang pangunahing tema ng Doom 3ay madaling maging isang tool b-side, ang hindi sinasadyang mga pirma ng oras na perpektong tumutugma sa horror-infused sci-fi setting ng laro.

Sa kabila ng tagumpay sa komersyal na Doom 3 , ang kaligtasan ng mga elemento ng nakakatakot na ito ay nakikita ngayon bilang isang outlier sa serye. Ang pagbabagong ito ay sumalamin sa ebolusyon ng metal na eksena noong unang bahagi ng 2000, isang panahon ng eksperimento kasunod ng NU-metal boom. Habang ang iba pang mga impluwensya ay maaaring galugarin, ang direksyon na inspirasyon ng tool ay napatunayan na epektibo, na lumilikha ng isang hindi mapakali ngunit angkop na soundtrack.

Ang pag-reboot ng 2016 ay minarkahan ang isang matagumpay na pagbabalik sa form, muling pag-embra sa serye na 'high-octane energy. Ang groundbreaking score ni Mick Gordon, isang obra maestra ng Djent-infused, na perpektong naka-sync sa frenetic gunplay. Ang intensity ng soundtrack, na nakalagay sa sub-bass at puting ingay, ay mas arguably kahit na mas ipinagdiriwang kaysa sa orihinal.

• Doom Eternal (2020), habang nagtatampok ng hindi masasabing istilo ni Gordon, na nahaharap sa pagiging kumplikado ng produksyon, na nagreresulta sa isang soundtrack na may mas kaunti sa kanyang direktang paglahok. Nakasandal pa sa metalcore, sumasalamin ito sa pangingibabaw ng genre sa huling bahagi ng 2010 at unang bahagi ng 2020s, na sumasalamin sa kasabay na gawain ni Gordon kasama ang pagdala sa akin ng abot -tanaw at arkitekto. Ang resulta, habang mabigat pa rin, ay bahagyang mas mababa sa hilaw kaysa sa hinalinhan nito, na salamin walang hanggan *mga pagdaragdag ng gameplay ng mga elemento ng platforming at puzzle.

Personal, ang Doom 2016 ay nananatiling paborito ko, mas pinipili ang hilaw na enerhiya nito sa walang hanggan na mas pinong diskarte. Ang kagustuhan na ito ay sumasalamin sa aking pagmamahal sa album ng Architects '2016 Lahat ng aming mga diyos ay pinabayaan tayo . Walang hanggan, habang mahusay at makabagong, ay hindi masyadong tumutugma sa parehong epekto.

• DOOM: Ang Madilim na Panahon ay nagtatanghal ng isang kamangha -manghang bagong kabanata. Ang paglipat ng gameplay patungo sa mas mabagal, mas sinasadyang labanan, na isinasama ang mga mech at mga nilalang na mitolohiya, ay nangangailangan ng isang soundtrack na nagbabalanse ng bigat na may liksi. Ang mga kompositor na pagtatapos ng paglipat ay tila gumuhit ng inspirasyon mula sa parehong klasiko at modernong metal, na lumilikha ng isang tunog na umaakma sa natatanging mekanika ng laro. Ang ipinakita na mga pahiwatig ng gameplay sa mga impluwensya mula sa mga banda tulad ng kumatok na maluwag, habang sabay na binabanggit ang mga elemento ng thrash ng orihinal na tadhana *.

Ang gameplay ng Madilim na Panahon ay lumalawak sa labanan na batay sa corridor ng orihinal, pagdaragdag ng isang face-first, agresibong istilo. Ito ay sumasalamin sa ebolusyon ng metal, na may eksperimento at impluwensya ng cross-genre na nagiging mas laganap. Ang disenyo ng laro, na isinasama ang mga mech at mitolohikal na nilalang, ay sumasalamin sa mas malawak na ebolusyon na ito, na sumasalamin sa eksperimento na nakikita sa mga modernong banda ng metal tulad ng pagdadala sa akin ng abot -tanaw at kumatok na maluwag.

Ang kumbinasyon ng matinding gunplay at isang dynamic na soundtrack ay nangangako ng isang kapana -panabik na bagong pagpasok sa franchise ng Doom. Habang ang mga sulyap lamang ang ipinahayag, DOOM: Ang Madilim na Panahon ay may potensyal na maghatid ng isang kapanapanabik na karanasan, at marahil kahit isang bagong paboritong album ng metal. Ang pag -asa ay maaaring maputla.