Doom: Ebedi Çapancından esinlenen karanlık çağlar

Yönetmen Hugo Martin, bu yılın başlarında Xbox'ın geliştiricisi doğrudan sırasında Doom: The Dark Ages için "Stand and Fight" mantrasını tanıttığında, hemen ilgimi çekti. Bu yaklaşım, ID Software'in önceki başlığı Doom Eternal'ın çılgın, hareket temelli savaşı ile tam bir tezat oluşturuyor. Ancak, Ebedi'de bir düşman olan Çapulcu, bu felsefeyi zaten somutlaştırdı. Çapulcu belki de herhangi bir kıyamet oyununda en bölücü düşmandır, ancak bu kişisel olarak taptığım bir düşman. Doom: Dark Ages'in savaşı, sadece Çapulcu'yı yenmek gibi - bağlanmış olduğumu biliyordum.

Emin olun, karanlık çağlar sizi Ebedi'nin Çapası kadar zorlu bir düşmanla sinir bozucu bir kavgada yakalamıyor. Kurşun geçirmez bir kalkan kullanan ve ölümcül bir kombo saldırısını serbest bırakan Agaddon Hunter'ı tanıtırken, Ebedi'nin zorlu karşılaşmalarının özü karanlık çağlardaki her düşmanın dokusuna dokunuyor. Oyunun çekirdek savaş tasarımı, Çapulonun ilkelerini yeniden yorumlar, yeniden kalibre eder ve yeniden canlandırır. Sonuç? Her karşılaşma, bir Çapulcu gösterisi kadar stratejik hissediyor, ancak aynı seviyede tahriş olmadan.

Çapulcu Doom Ebedi'de bir anomalidir. Ebedi'deki savaş genellikle arenaların etrafında daraltmayı, daha zayıf düşmanları göndermeyi ve daha büyük olanları hokkabazlık yapmayı içerir. Genellikle bir yönetim oyunu olarak tanımlanan Ebedi, kalabalığı kontrol etmek için hız, alan ve av tüfeği dengelemenizi gerektirir. Ancak, Çapulcu göründüğünde, tüm bunlar pencereden çıkar. Bu müthiş düşman, balta salınımlarıyla, tüm dikkatinizi gerektirir ve tipik olarak bire bir senaryolarda karşılaşılır. Daha büyük savaşların ortasında göründüğünde, en iyi strateji saldırılarını atlatmak, çevredeki düşmanları temizlemek ve sonra - son olarak - destek ve savaşmaktır.

Doom Eternal'ın Çapası, FPS tarihinin en tartışmalı düşmanlarından biridir. | Resim Kredisi: Kimlik Yazılımı / Bethesda

Hala ayakta durmak "dur ve dövüş" nin anlamı değil; Sonuçta bu Doom Ebedi. Bunun yerine, stratejik konumlandırma yoluyla alana hakim olmakla ilgilidir. Çok yaklaşın ve Çapulcu sizi kaçınılması neredeyse imkansız olan yıkıcı bir av tüfeği patlamasıyla çivileyecek. Çok uzaklaşın ve sizi atlatması daha kolay olan mermilerle püskürecek, ancak baltası salınımı için menzil dışında olacaksınız. Aslında o balta sallamasını istiyorsunuz çünkü savunmasız olduğu tek zaman saldırısının sarılmasıdır. Enerji kalkanı tüm mermilerinizi emer, bu yüzden koruyucusunu düşüreceği ve öldürmeye gideceği mükemmel bir yer bulmanız gerekir. Gözleri parlak yeşil parladığında, bu senin sinyalin: onu patlatmak için kısa bir pencereniz var.

Parlak yeşil flaşlar da kıyamette çok önemlidir: karanlık çağlar. Serinin kökenlerine saygı göstererek, şeytanlar mermi-kolu benzeri mermilerin voleybollarını serbest bırakıyor. Bunlar arasında, özel yeşil füzeler Doom Slayer'ın yeni kalkanı kullanılarak ayrıştırılabilir ve gönderenlerine geri gönderebilir. Başlangıçta, bu savunmacı bir taktik, ancak oyunda daha sonra Shield'ın Rune sisteminin kilidini açtığınızda, parrying hayati bir saldırgan aracı haline geliyor. Şimşekleri yıldırımla sersemletebilir veya omzuna monte, otomatik hedefleyen topunuzu tetikleyebilir.

Karanlık Çağların savaş alanlarında gezinmek, çeşitli güçlü şeytanlarla bir dizi odaklanmış bir VS-bir çatışmayı içerir. Çapulcu dövüşlerinden farklı olarak, hayatta kalmanız sadece bu yeşil ışıklara bağlı değildir. Daha geleneksel araçların etkili kullanımı zafere yol açabilir, ancak kalkan runes, arsenalinizdeki en güçlü unsurlardan biri haline getirerek sık sık kullanımı teşvik eder. Savaş stratejinize ayrıştırmayı entegre etmek, paylaşılan temelleri Ebedi'nin Çapası savaşlarıyla ortaya çıkarır. Optimal mesafeyi bulmanız gerekir - Demonlar mermileri yakından ateşlemez - ve yeşil küreler ortaya çıktığında, onları yakalamak için kendinizi doğru konumlandırmalısınız. Ardından, Çapulcu'nun salınımını zamanlamak gibi, parry'yi yürütmek için hızlı reflekslere ihtiyacınız var. Bu konsantrasyon gerektirir, Karanlık Çağların savaş alanlarından yolculuğunuzu bir dizi stratejik stand ve dövüş karşılaşmasına dönüştürür.

Çapulcunun ana eleştirisi, Doom Eternal'ın akışını bozmasıydı. Diğer zorlukların üstesinden gelmek için kullanılan tekniklerden farklı bir yaklaşım talep etti. Bu yüzden Çapulcu'yu seviyorum: oyunun geri kalanı bir bale olsa da, sizi kırmaya zorluyor. Doom Eternal, birinci şahıs atıcıların kurallarını kırdı ve oyuncuların kaynakları, silahları ve nişanları yeniden düşünmelerini gerektirdi. Çapulcu bu kuralları daha da kırdı ve nihai zorluğu sundu. Bu meydan okumayı beğenirken, birçok oyuncunun neden sinir bozucu bulduğunu anlıyorum.

! [] (/yükler/24/682736e99f8f0.webp> Agaddon avcısı, karanlık çağlarda en çok yağmacı benzeri düşman olabilir, ancak her iblis içlerinde biraz ebedi en korkutucu foe vardır.

Doom: Karanlık Çağlar, farklı "dansları" daha geniş savaş deneyimine entegre ederek bu sorunu ele alıyor. Her büyük düşman türünün benzersiz yeşil mermisi veya yakın dövüş grevine sahiptir ve çeşitli yaklaşımlara yol açar. Örneğin, Mancubus, her iki ucunda yeşil "sütunlar" ile geniş enerji "çitleri" patlamaları ateşler ve her birini parry için sola ve sağa örmenizi gerektirir. Vagary, abaküs benzeri bir ölümcül küreler voleybolu gönderir ve sizi ölümcül tenis topları gibi saptırabileceğiniz sıralara doğru koşmaya zorlar. İskelet Revenant, Çapulcuyu daha yakından yansıtıyor, omuz fırlatıcılarından fırlattığı yeşil kafataslarından birini saptırana kadar dokunulmaz kalıyor.

Her iblis farklı taktikler gerektirdiğinden, benzersiz yaklaşımlarla yeni düşmanlar getirmek sarsılmaktan ziyade doğal hissettirir. Agaddon Hunter ve Komodo, yoğun yakın dövüş kombinasyonlarıyla bir zorluk artışı sunuyorlar, ancak göründüklerinde hareketinizi ve tepkilerinizi uyarlamaya alışkınsınız. Bu eşsiz tehdidi yenmek için gereken konumlandırma ve reaksiyona dayalı taktikler değil, Ebernal'ın oynanışı doğru düşman için doğru silahı seçmeye odaklandığından, Çapulcu için durum böyle değildi.

Çapulcu sorunu asla tasarımı değildi, ama oyuncuları bekçiden yakalayan beklenmedik kural kırma doğası. Doom: Karanlık Çağlar, reaksiyon tabanlı mekaniği ani bir bükülme yerine tüm deneyimin temel bir parçası haline getirerek benzer zorluklara hazırlar. Bu değişim, zorluğun yoğun olmadığı anlamına gelir - Kalkan'ın Parry penceresi, daha yüksek zorluklarda bile Çapulcu göz flaşından daha affedicidir. Bununla birlikte, Çapulcu'nun temel kavramı - bir düşmanla birlikte, mükemmel anı beklemek ve yeşil ışık göründüğünde çarpıcı - her savaşta mevcuttur. Doom: Karanlık çağlar bu fikirleri yeniden yorumlayabilir, ancak belirgin bir şekilde tanınabilirler. Duruyorsun ve savaşıyorsun.